Festiwal w Edynburgu, obecnie największy festiwal artystyczny na świecie, po raz pierwszy odbył się w 1947 r. W pragnieniu przezwyciężenia wojennych podziałów i w nadziei pojednania narodów, austriacki dyrygent Rudolf Bing zebrał w Edynburgu grupę wybitnych muzyków z krajów Europy Środkowej, najdotkliwiej doświadczonych przez wojenny kataklizm. Kulminacyjnym, symbolicznym wcieleniem idei Binga był wspólny występ dyrygenta Bruno Waltera, żydowskiego emigranta z nazistowskich Niemiec, z Orkiestrą Filharmonii Wiedeńskiej. Jakkolwiek zapoczątkowanie liczącego pół wieku edynburskiego festiwalu bezsprzecznie należy zawdzięczać Rudolfowi Bingowi, warto jednak przypomnieć, iż już od XIX wieku stolica Szkocji była miejscem międzynarodowych festiwali muzycznych, którym początek dał nie kto inny, jak Polak, Feliks Janiewicz. Był on znanym skrzypkiem, dyrygentem i kompozytorem, który w 1815 r. osiadł w Edynburgu, przyczyniając się bardzo do ożywienia tamtejszego życia muzycznego. M.in. z jego właśnie inicjatywy już w tym samym roku zorganizowano pierwszy festiwal.
W tym samym czasie, gdy w Edynburgu spotkali się zaproszeni przez Binga muzycy, zawitało tam również – bez zaproszenia – 8 zespołów teatralnych, szkockich i angielskich, które w różnych punktach miasta wystawiły swoje spektakle. W ten sposób narodził się festiwal teatru „pozainstytucjonalnego”, „otwartego”, „alternatywnego”, „eksperymentalnego” – każdy właściwie typ teatru ma szansę zmieścić się w formule „Fringe”, taką bowiem nazwę przyjął edynburski festiwal teatralny, a znaczy ona tyle co „obrzeże”. Obecnie Festiwal przyciąga do miasta na ponad trzy tygodnie prawie milion osób (trzy ostatnie tygodnie sierpnia lub dwa tygodnie sierpnia i pierwszy tydzień września), i składa się z kliku oddzielnych festiwali, a w ramach każdego z nich odbywają się różne imprezy i występy różnych artystów. W czasie Festiwalu można zobaczyć wszystko, od spektakli konwencjonalnych do przedstawień kontrowersyjnych.
Dziedzictwo związków Rudolfa Binga z Cilyndebourne sprawiło, że przez wiele lat oficjalny Międzynarodowy Festiwal w Edynburgu był zdominowany przez operę. W latach 80-tych poczyniono pewne wysiłki, aby do udziału w Festiwalu wciągnąć miejscowe teatry i przeobrazić go w szersze kulturalne konfrontacje teatru, tańca i muzyki klasycznej w wykonaniu artystów z różnych krajów. Festiwal oficjalny pozostaje nadal imprezą o bardzo wysokim poziomie. Program Festiwalu publikowany jest w kwietniu przez Edinburgh International Festival Society, 21 Market St, EH1 1BW (tel.2255756), wkrótce potem można zamawiać bilety.
Przez wiele lat Fringe był głównie przeglądem teatrów studenckich, na którym wyróżnił się prowadzony przez Joan Littlewood Theatre Workshop ze swymi spektaklami z początku lat 50-tych, sztuką Other Animal ożyciu w obozie koncentracyjnym oraz inscenizacją dramatu Federica G. Lorki. Tak naprawdę edynburski festiwal teatralny rozkwitł w latach 70. Założone w 1951 r. Towarzystwo Fringe rozrosło się z małej grupki entuzjastów do potężnego kolektywu, zajmującego się organizacją ponad 500 przedstawień – od spektakli renomowanych scen narodowych, po widowiska grup studenckich – które odbywają się w prawie 200 miejscach. Pomimo takiej ekspansji Festiwal Fringe pozostał wierny otwartej formule i nie stawia ograniczeń występującym. Oznacza to, że przedstawienia są bardzo różne: od natchnionych po iście diaboliczne. Rośnie też konkurencja, a jedna zła recenzja w liczącej się gazecie pociąga za sobą klapę. Wiele nieznanych zespołów próbuje autoreklamy, odgrywając na ulicach najciekawsze sceny ze swoich przedstawień, lub wciskając ulotki w dłoń każdego przechodnia. Widowiska odbywają się 24 godziny na dobę, w ciągu dnia można zobaczyć 20 spektakli.
W ciągu wszystkich lat przez sceny Festiwalu przewinęli się znakomici aktorzy, a spektakle odbywały się w różnych miejscach. Jean-Louis Barrault i Richard Burton grali Hamleta, Grace Kelly czytała wiersze pierwszych amerykańskich poetów, 65-letnia Marlena Dietrich wystąpiła w kabarecie, Makbet był wystawiany na wyspie Inchcolm w zatoce Firth of Fourth, a Odyseja kosmiczna: 2001 została zaprezentowana publiczności siedzącej w Hillman Avenger. W latach 80-tych wystąpili anarchistyczni artyści cyrkowi Archaos, którzy w ramach autoreklamy piłowali samochody na kawałki przed biurem Festiwalu. Ich duch nadal odżywa w licznych, czasem jeszcze bardziej szokujących przedstawieniach, by wspomnieć tylko o ostatnio występującej grupie nagich lesbijek na trapezach.