Edynburg – Park Holyrood
Park Holyrood – albo Park Królowej – to naturalny, dziki obszar wolnej przestrzeni w samym sercu nowoczesnego miasta. Park jest niewątpliwie jednym z największych skarbów Edynburga, który jego mieszkańcy (znacznie rzadziej turyści) bardzo sobie cenią. Park zajmuje obszar o średnicy mniej więcej 8 km i jest bardzo zróżnicowany – góry, strome zbocza, wrzosowiska, mokradła, doliny górskie, jeziora i pola tworzą coś w rodzaju mikrokosmosu reprezentującego wszystkie typy szkockiego krajobrazu. Park okrąża droga Queen’s Drive, umożliwiająca obejrzenie wielu miejsc z samochodu. Nie poznasz jednak w pełni uroku parku Holyrood, nie przemierzając go na własnych nogach.
Naprzeciw południowych bram pałacu rozpoczyna się ścieżka, zwana Radical Road, która wspina się na zbocze tuż poniżej Salisbury Crags, urwiska stanowiącego jeden z najbardziej charakterystycznych widoków Edynburga. Chociaż na samej górze brak wytyczonych ścieżek, możesz bez obaw spacerować po bazaltowych skałach, skąd rozciągają się wspaniałe widoki na pałac Holyroodhouse i opactwo.
Jadąc Queen’s Drive w stronę przeciwną do kierunku Radical Road, dotrzesz do Jeziora św. Małgorzaty (St Margarefs Loch), sztucznego akwenu utworzonego w XIX w., powyżej którego znajdują się niewielkie ruiny kaplicy św. Antoniego (St Anthony’s Chapel), będące także doskonałym punktem widokowym. Dalej droga prowadzi do sztucznego jeziora Dunsapie, w którym odbija się urwista skała o tej samej nazwie.
W tym miejscu zwykło się rozpoczynać wędrówkę na szczyt Athur’s Seat, majestatycznego, wygasłego wulkanu, który wznosi się na wysokość 247 m n.p.m. Jest to najwyższe, charakterystyczne wzniesienie w krajobrazie okolic Edynburga, które od strony zachodniej przypomina czającego się do skoku lwa. Wspinaczka zaczyna się od jeziora Dunsapie, początkowo wiedzie przez porośnięte trawą zbocze, potem biegnie skalną ścieżką w pobliżu szczytu. Trasa jest o wiele mniej męcząca, niż mogłoby się wydawać, spacer trwa najwyżej 20 min. Dla bardziej ambitnych istnieje jeszcze kilka innych, dłuższych i trudniejszych podejść z rozmaitych punktów na terenie parku. Widok ze szczytu stanowi godną nagrodę: obejmuje całe miasto i fragment zatoki Firth of Forth, a przy dobrej pogodzie można nawet dostrzec południową część łańcuchów Highlands. Kompozytor Feliks Mendelssohn wspiął się na Arthur’s Seat w lipcu 1829 r„ po czym napisał: „Jak tu pięknie! Wieczorem wiatr niesie chłodną bryzę znad morza, wszystko widać jasno i wyraźnie na tle szarego nieba, a światła w oknach migoczą jak brylanty”. Niewiele łączy Arthur’s Seat (tron Artura) z brytyjskim królem Arturem i historią o Świętym Graalu, nie ma też żadnej szczególnej legendy wyjaśniającej nadanie górze tej właśnie nazwy.
Queen’s Drive okrężną drogą dociera do podnóża Salisbury Crags, skąd lwi kształt góry widać szczególnie wyraziście. Potem droga nabiera niespodziewanie górskiego charakteru, prowadząc obok Samson’s Ribs (Żebra Samsona), grupy bazaltowych kolumn, przywodzących na myśl wyspę Staffę w archipelagu Hebrydów (zob. Argyll). Dalsza trasa wiedzie opodal jeziora Duddingston, jedynego naturalnego zbiornika wodnego w parku, chronionego obecnie jako rezerwat ptaków. Ponad jeziorem, zaraz za obrzeżem parku, wznosi się kościół Duddingston, pochodzący częściowo z XII w., który wyznacza centrum jednej z najmniej zmienionych przez czas starych wiosek istniejących wciąż w granicach współczesnego Edynburga.